Başımda ağrılar…
Ne zamandır dava günü yaklaştığında, başımdaki ağrılarla bir hastanenin merdivenlerinden çıkıp cam kapıdan geçiyorum…
Bekleyen insanlar, beyaz gömlekliler, sedyeler, duvarlar yerler dalgalanıyor, bulanık bakıyor gözlerim…
Başımda ağrı var…
Düşüp kalkıyorum…
Gözükmeyen bir varlıkmışım gibi kimse görmüyor, sesleniyorum sesim çıkmıyor…
Düştüğümde üzerime basıp geçiyorlar..

* * * * * *
“Başım ağrıyor” diye sesleniyorum…
Bir boş sedye geçiyor içimden…
Demek ki ben yokum diyorum…
Ama başımda derin ağrılar…

* * * * * *
Her dava zamanı, başımda böyle bir ağrı başladı ne zamandır…

* * * * * * *

Ve Kayseri'deki mahkeme, önceki gün kararını verdi…
Artık yargıçların kararı ile sabit:
Ali İsmail Korkmaz gerçekten yoktu...

* * * * * *

Bir karanlık sokakta polislerin, sivillerin yakalayıp dövdüğü Ali İsmail, başındaki ağır ağrılar ile hastaneye gittiğinde bakmadılar…
Doktor “İfadeni ver gel” dedi…
O sırada beyin kanaması geçiriyordu, yürüdü sokaklarda, döndü dolaştı, aynı şeyi istiyordu beyaz gömlekli tıp:
“İfadeni ver gel...”

* * * * * *
Yirmi saat sonra beyin kanaması geçirdiği ortaya çıktığında, artık çok geçti…

* * * * * *

Soru şu:
Ali İsmail Korkmaz diye birisi gerçekten yok muydu?..
Vardıysa, niye yok sayıldı?..
Polisleri çocukların üzerine ağır silahlarla salan zorba mı?… Yoksa karanlık sokakta yakalayıp başına vuran polisler mi?… Kendini erkek sanan, bir çocuğu karanlıkta öldüresiye dövecek kadar soysuz o siviller mi?…
Ya da; hastanenin kapısındaki, onu hemen yatırıp bakmak yerine polise gitmeye zorlayan beyaz gömlekliler mi?..

* * * * * * *
İki gün önce mahkeme kararını verdi sonuçta…
Demek kimse suçlu değildi…
Yoktu öyle biri…

* * * * * * *

Başımda ağrı var…
Sesim çıkmıyor, gözükmüyorum, bir boş sedye geçti içimden…
Düştüğümde üzerime bastılar…