Kelime yazılmak istemiyor. Günlerimiz tuhaflaştı. İnsan olabilmenin aynasında, öfkenin sığ sularında yüzüyoruz sanki. Akıl tutulmasına uğramış gibiyiz. Aklımız durgunlaştı. Can sıkıntısı ile ruh sarsıntısı arasında kaldık gibi. Ruhumuz sancıyor bir yanıyla. Ruhumuz daraldı.
Kalabalıklar arasında sessizleştik, yalnızlaştık. Bir şafaktan bir şafağa koşarken, artık fani olduğumuzu, bu yeryüzünde hepimizin misafir olduğunu unuttuk sanki. Tıkandık.
"Her gün küçük bir yaşamdır, her uyanış ve yataktan kalkış, küçük bir doğumdur, her taze sabah küçük bir gençlik ve her yatağa gidiş ve uyuyuş küçük bir ölümdür"demişti, Schopenhauer, Yaşam Bilgeliği Üzerine Aforizmalar'ında... Doğrusu, soluk alma farkındalığımızın çok uzağına mı düştük.
Bunca kavga arasında, kendi hayatlarımızın ve hayatın anlamını inşa etme serüvenini erteliyor muyuz, uzak limanlarda.