Geçen Mart ayındaki özel maçta İtalya; Almanya'yı 41 yenmiş, İtalyan medyası da "Bugün Dünya Şampiyonu olduk" diye manşet atmıştı. Almanya'nın İtalya'ya uzun süredir şansı tutmuyordu. Biz Türk insanı olarak uğura inanırız. Almanlar da bize benzemiş. 14 maç oynadıkları ve hiç kaybetmedikleri Dortmund'da İtalya'yı ağırladılar. 120 dakika temposu yüksek, mücadelesi kıran kırana bir futbol gösterisi izledik. İki takım oyuncuları da yüreklerini ortaya koyarak oynadılar.
Maç Klinsmann'la Lippi'nin satranç maçı gibiydi. İki takım da önce birbirlerini oynatmamayı hedeflemişti. Hücuma çıktıklarında geride mutlaka 5 adam bırakıyorlardı. İtalya'da Cannavaro savunmayı tek başına kontrol ediyor, Almanya'da kaleci Lehmann tüm yan topları alırken oyunu bir libero gibi dikkatle izliyordu. İlk yarıda İtalya oyunun hakimiydi. Pirlo ve Totti'nin araya attığı toplara Perrotta ve Toni depar atıyordu.

UZATMADA İTALYA FARKI
İkinci yarıda oyun üstünlüğü Almanya'nın elindeydi. Panzerler fizik güçlerini ön plana çıkartırken İtalya'ya hücum edecek alan bırakmıyorlardı. İtalya'da bir Gattuso izledik ki, ibadet eder gibi savunma yapıyor, her yere basıyor, toplara ölümüne giriyordu. Adeta tek kişilik takım gibi orta alanı kontrol ediyordu. İlk hamleyi Klinsmann yaptı, Schweinsteiger'i soktu. Lippi de Gilardino'yla karşılık verdi. Bu taktik savaşında iki teknik adam da kontrollü hareket ediyordu.
Bir gerçek var ki Ronaldinho gibi yaratıcı bir oyuncunun olmayışı iki takımın da gol yollarında becerili olmasını engelliyordu. Uzatmada ise heyecan üst düzeydeydi. İki taraf da savunma güvenliğini boşlar gibi olunca ve fiziksel yorgunluk ön plana çıkınca İtalya daha net pozisyonlar yakaladı. Gilardino ve Zambrotta'nın iki şutu direkten dönerken Podolski'nin kaçırdığı gol inanılmazdı.
Son 5 dakikadaki İtalyan baskısı ise tek kelimeyle müthişti. Grosso ve Del Piero 12 yıl aradan sonra yine İtalya'yı finale taşıdılar. 1982 Dünya Kupası'nın finalindeki gibi Almanya'yı bu kez evinde yendiler.