Öncelikle hakem Yunus Yıldırım'la başlayalım. Görünen o ki yıllar geçse de hakemlerimizde değişen hiç bir şey yok. Eyyamcılık bir yaşam biçimi haline gelmiş. Yunus Yıldırım'ın verdiği ya da bir türlü veremediği faul pozisyonlarını düşündüğümüzde artık konuşacak fazla bir şey yok. G.Saray, şampiyonluk yarışına devam edebilmesi için şiddetle 3 puana gereksinimi olan takım. Trabzonspor ise rahat. Ama maç başladığında bu rahatlığın sözde kaldığını gözlemledik. Bir telaş, bir panik bütün takımın üzerinde.
Ayağına her topu alan şaşırıyor, yanındakine pas bile veremiyor. Maçın ilk yarısında Trabzonspor gol yemek için elinden geleni yaptı! Savunmadan çıkarken top kaptırdılar. Orta sahada, iki pası bir arada yapamadılar ve saha içi yardımlaşmaları bir futbol takımına yakışmayacak derecede kötüydü. G.Saraylı oyuncular bütün ikili mücadeleleri kazanan taraftı. Ve özellikle Arda ile geliştirilen ataklarda inanılmaz gol pozisyonları ürettiler. Bu pozisyonlarda bazen kaleci bazen de şansının yardımıyla ilk yarı golsüz bitti.

KILAVUZA GEREK YOK
İkinci yarıda Barış'ın yerine orta sahayı daha da güçlendirmek için Adnan'ı sahaya süren Trabzonspor'da değişen yine bir şey yoktu. Yattara'nın kişisel becerisinden başka herhangi bir atak girişimi bile yapmakta yetersiz kaldılar. Ben futbolculuk yaşantımda dahil bugüne kadar Trabzonspor'un bir büyük karşılaşmada bu kadar kişiliksiz ve de vurdum duymaz görmedim. Kabul etmek gerekir ki Trabzonspor'un kadrosu yeterli değil. Kolektif anlamda da alt düzeyde bir takım. Fakat oyuncuların bu kadar sorumsuz kendi geleceklerini bile düşünmeyen yapıda olmalarını anlamakta zorluklarım var.
Bir takım taç atışında 3 oyuncusu birden oyundan düşüp rakibe golü ikram ediyorsa söyleyecek herhalde fazla bir sözümüz olmaz. Artık görünen köy kılavuz istemiyor. Trabzonspor önümüzdeki sezonda kendi tarihine yakışan bir takım oluşturmalıdır. Şu anki görüntü ne yazık ki sıradan bile değil.