"Şunu da söyleyeyim de içimde kalmasın!" diyor coşkuyla.
Birazdan yersiz sözler edecek ve bunu samimiyetine bağlayacak. "Kalsın" diyorum, "içinde bir şeyler kalsın!"
Şaşırıyor. "Merak etmiyor musun?" diye soruyor.
Susuyorum.
Samimiyet sandığının boş boğazlıkla küstahlık arası bir şey olduğunu söylesem, ona benzeyeceğim. Hem farkında değil, içi bu yüzden hep bomboş!