Eski gazeteci medya boğuntusundan sıyrılmış kendini okumaya vermiş ve sıkı bir senaryo yazmıştı. Beş gencin bilinmez bir gelecekteki maceralarını, Beyaz Türkler ve 'Zenci' Sufiler arasındaki çatışmayı, Büyük İstanbul depreminin ardından iki kampa bölünen şehri, merhametsiz zamanları...
Aslında cumhuriyetle ve ülkenin gidişatıyla alâkalı bir yüzleşmenin hikayesini anlatmıştı. Senaryosunu şehrin en büyük yapımcısına göndermiş. Aradan bir süre geçince adam bizimkini konuşmak için ofisine çağırmıştı.
Yazar heyecanla hazırlandı ve İstiklal Caddesindeki ofisin kapısını çaldı. Kapıda karşılanmıştı. El sıkışıldı, izzet ikram yapıldı. Bizimkinin kafasında "bu iş oldu" anlamına gelen bir sinyal ışığı yandı desek yalan olmaz...
Koltuklara oturdular ve hoşbeşten sonra, yapımcı zat bu filmi çekmek istediğini ama bazı problemler olduğunu söyledi. İsveç'ten gelecek bir senaryo doktoruyla çalışıp çalışmayacağını sormuş, bizimki eğer öyküsüne aykırı bir şeyler olmayacaksa neden olmasın, demişti. Evet o bir sinema delisiydi ama sonuçta bu onun ilk senaryosuydu. Profesyonel biriyle çalışmak öyküsünü parlatacaktı. Biliyordu.
Yapımcı, "Bu filmi sen mi çekeceksin?" diye sorunca, bizim adam; "Ben sinemada çalıştım ama yönetmen değilim, kamerayı pek bilmem. Yazar olarak kalayım, isterseniz süpervizör olayım, zeki bir yönetmenle çalışayım" demiş, o an yapımcının gözüne daha bir girdiğini hissetmişti...

***