18 yıl önce dün...

Günler öncesinden planlanan bir kalkışma ile insanlık tarihinin Ortaçağ’dan beri gördüğü en vahşi katliamlarından biri gerçekleştirildi Sivas’ta...

İnsan suretine girmiş ‘yaratıklar’ 35 kişiyi diri diri yaktı.

*** 

Utanç vericiydi...

Koskoca devlet 8 saat boyunca sadece izlemekle yetindi olup biteni...

 ***

Utanç vericiydi...

Elebaşları ya firar etti ya da hiç bulunamadı...

Firariler evlendi, askerlik yaptı, ehliyet aldılar...

Ama bir türlü bulunamadılar!

*** 

Utanç verici ne kelime, rezaletti...

Kalabalıktan göstermelik olarak toplananların avukatlığını ‘Türkiye Cumhuriyeti Devleti Adalet Bakanı’ yaptı!

 ***

Rezalet ne kelime...

Diri diri insan yakan caniler önce “Örgütsüzüz” deyip ceza indirimi aldılar.

Sonra ‘örgütlü’ suçlara getirilen ceza indiriminden yararlanmak için mahkemeye başvurdular!

***

Utanç, rezalet az kalır!

Yerin dibine girilse daha iyiydi...

20’inci yüzyılın en vahşi katliamına ev sahipliği yapan “Madımak Oteli ‘Utanç Müzesi’ olacak” dediler...

Ama birilerinin o kadar utanması kalmamıştı ki...

Utanç Müzesi yerine ‘kebapçı’ yapıldı!

*** 

Kebapçı kapatıldı.

‘Bilim ve Kültür Müzesi’ yapıldı.

***

Bir türlü ‘Utanç Müzesi’ yapılacak kadar utanılamadı Madımak’tan...

Taa düne kadar...

Dün ne mi oldu?

Cayır cayır yananlarla cayır cayır yakanların adı aynı anıta yazıldı!

Ve dün cayır cayır yananların ateşleri hâlâ ciğerlerinde cayır cayır yanmaya devam eden yakınlarına izin verilmedi Sivas’ta...

Senede 1 gün, 1 saat kaybettiklerini anmaları için...

*** 

Düne kadar ‘Utanç Müzesi’ olmalıydı Madımak Oteli...

Eksik olmasınlar...

Utanmayı bilen için artık müzeye gerek kalmadı! Oldu olacak kazın altını Madımak’ın...

Bundan böyle her yıl 2 Temmuz’da gidip yerin dibine girelim utancımızdan! Adını da ‘utanç’ değil ‘yerin dibine girme’ müzesi koyun... Tam olsun!