Pitchfork, 1996’da online müzik medyası olarak hayata atıldı. Ama asıl 2000-2010 arasında çok etkili oldu. Bu dönem gelişen ve ana akım müziği ele geçirmeye başlayan ‘indie’ adını verdiğimiz ve altında oldukça geniş bir yelpazede müzik tarzlarını topladığımız alanda çok etkili oldu. Bu alanı sahiplendi, besledi, beslendi, kendi starlarını yarattı. Okuru, dinleyiciyi şekillendirdi.

Tıpkı Rolling Stone’un 1970’lerde sahiplendiği rock/folk kuşağıyla büyümesi gibi bir maceraydı bu.

Rolling Stone’u gelişmelerin dışına iten ve zamanla sarsan şey ‘80’ler ve ‘90’larda gelişen ve çeşitlenen kültürel yapılara paralel gelişen yeni müzik türlerine uyum sağlamakta güçlük çekmesiydi. 2000’lerde Pitchfork internette coşarken Rolling Stone yaşlanmış, yenilikleri anlayamaz hâle gelmişti. Rolling Stone diyorum ama siz dönemin bütün mevcut ve güçlü müzik dergileri diye okuyabilirsiniz. NME, Spin, Q hepsi dağıldılar. Neticede Q artık yok. NME varla yok arası bir yerde. Classic Rock ve benzeri rock dergileri de çok dar bir kitleye hapsoldu ve onlarla birlikte yaşlanmayı seçti. Yani zamanın ruhunu temsil eden bir yayın kalmadı.

Pitchfork bu işi uzun yıllar tek başına götürdü. Onun açtığı yoldan muhtelif müzik blogları geldi. Pitchfork yan markalarla, festivallerle devleşip holdingleşirken müzik firmalarıyla, muhtelif sponsorlarla ortak etkinlikler düzenlerken bloglar da serpildi.

Dergilerin boşalttığı alan güzelce yerleşildi. 2015’te Pitchfork Holding düşüşe geçmişti çünkü mali açıdan sıkıntıya düşmüştü. Kâr edemiyordu. Kapitalist sisteme girdiğinizde kâr etmeyene acımazlar. Bağımsız müzik yayını bir “buisness”a dönüştüğü gün bitmişti zaten. Conde Nast tarafından satın alındı. Ve işte ocakta tabuta son çivi çakıldı. Editör ayrıldı. Geniş işten çıkarmalar oldu. Küçülme geldi. Pitchfork, bağlı olduğu Conde Nast grubunun erkek dergisi GQ’nun altında bir birim oldu.