Melike okula gitmesi gerekirken 14 yaşında nişanlandırıldı. Üç ay sonra Melike nişanı bozunca iki aile arasında husumet başladı. Eski nişanlı ayrılığı hazmedemedi ve Melike’nin yarı müstehcen fotoğraflarını internette yayınladı. Melike’nin ailesinin adli makamlara şikâyetleri sonuç vermedi.

Bir yıl sonra Melike ailesiyle bir düğüne giderken, eski nişanlı bu kez karşısına silahla çıktı… 3 şarjör mermi, 2 tane rambo ve sustalı bıçakla… Vücuduna üç, kafasına iki kurşun isabet eden Melike hayatını kaybetti.

Melike’nin babası mahkemede katile şöyle bağırdı: “Çocuk katili!” Fotoğraflarda yetişkin, genç bir kadın gibi görünmeye çabalamış olsa da evet Melike bir çocuktu! Babanın bilmediği öldürülen kızının katili sadece eski bir “nişanlı” değildi. 15 yaşında öldürülen kız çocuğunun 14 yaşında “nişanlandırılmasına” ses çıkarmayan, okula göndermeyen, göz yuman herkesti.

***

Peki, bu çocuk neden okula gitmedi? Kim göndermedi? Kim nişanlanmasına razı geldi? Medyanın bu sorulara da yanıt bulması gerekmez mi? Üniversiteye gelinceye kadar her iki kız çocuğundan biri artık okula gitmiyor. Neden, üniversiteyi kazanamadıkları için mi? Yoksa meslek sahibi olmak yerine aileleri tarafından resmi olmayan “evliliklere” hazırlandıkları için mi? Belki de kurumlarımız bile okuma yazma bilmekle, eğitimli olmak arasındaki farkı bilmedikleri için bu çocukların geleceği olmuyor.

***

Bunları tartışmaya açmadığımız için 1970’li yılların Türkiye’sinden de geride olabilir miyiz? Çünkü o tarihlerde benim yaşımdaki kız çocuklarının hayali hep aynıydı: Okumak! Doktor, avukat, mühendis, öğretmen olmak. Yaşadıkları küçük şehirlere, kasabalara, köylere bir meslek sahibi olarak geri dönmek! Ailelerini okuyarak gururlandırmak! Bugün tahminlerimizin ötesinde bir durumla karşı karşıyayız… Türkiye’de çocuk evliliklerinin sayısı son yıllarda kademeli olarak düşse de hâlâ her yıl binlerce çocuk anne oluyor. Bunlardan bazıları 15 yaşından küçük. Kayıtlara göre toplam çocuk anne sayısı ise 8 binin üzerinde.