Yay gibi gerilmişlerdi... Hollanda maçının hayal kırıklığı yaratan skoru, oyuna ve skora dönük eleştiriler, Selçuk üzerinde yoğunlaşan tartışmalar ve sataşmalar Abdullah Avcı ve futbolcularını hem öfkelendirmiş, hem de aşırı biçimde motive etmişti.Bu garip motivasyon, sahada daha çok koşan, daha organize oynayan, daha güvenli ve daha dinamik bir takım oluşturmuştu.Olsun, o takım Milli Takım’dı, bizim takımımızdı, hepimizindi.Estonya fizik gücüyle koşan, direnen bir savunma ekibiydi Saracoğlu’nda... Bizim takım oyunu rakip yarı alana yıkıp baskıyı kurunca savunma bölgemizde oluşan geniş ve boş alana kontratakla adam kaçırmaya çalıştılar. Ama 19. dakikada Burak’ı son adam olarak düşüren Jaeger kırmızı kart görünce direnişleri kırıldı.Savunmada Gökhan ve Hasan Ali ile kanatlardan çıkıp bindiren, orta alanda Mehmet Topal ve Emre ile oyunu sürekli olarak ileri taşıyan Milli Takım, Arda’nın liderliğinde üst üste pozisyona girerek gol için geri sayıma geçiyordu. Burak Yılmaz ve Umut Bulut da gol için gereken her şeyi yaptılar. Pozisyona girdiler, şut attılar, rakip üzerinde anormal baskı kurdular.Emre, Umut ve Selçuk’un golleri ustaca sergilenmiş güzelliklerdi. Hepsine teşekkür, hepsine alkış.Yine de dikkatimizi çeken birkaç notu buraya yazalım...Avcı’nın belirlediği onbire elbette itirazımız yok... Hamit ve Tunay’ı kulübeye oturtabilir. Adı üzerinde tartışmalar yapılan Selçuk’u da kenarda bekletebilir. Bu kararların üçü de “taktik” anlayışa mı dayanıyor, yoksa medyaya ve kamuoyuna karşı bir tavır mı ? Bunu bilmiyoruz. Umarız protest bir tavır değildir.Emre’nin, attığı golden sonra hırs ve coşkuyu harmanlayıp kulübeye koşması, Abdullah Avcı ve futbolcu arkadaşlarıyla kucaklaşma isteği bir yere kadar anlaşılabilir... Ama arkadaşlarını yanına çağırırken takındığı öfkeli tavır niye? Medyadaki eleştirilere mi, yoksa Fenerbahçe’den Atletico Madrid’e gidişiyle sonlanan Kadıköy macerasına mı? O gol için Emre’yi kutlarım. Gerisini herkes kendine göre yorumlasın da, aynı oyunu Hollanda maçında da beklerdim Emre’den!Kadıköy’de skor tabelasından daha da güzel olan, tribünlerdeki futbolseverlerin sevgisi, samimiyeti ve desteğiydi. Kulüp farkı gözetmeksizin Bayrak Takım’ın tüm futbolcularını bağırlarına bastılar, alkışladılar.Her zaman, her yerde olması gereken biçimde.Her neyse... Oyunu da beğendik, sonucu da... Daha öfkesiz, daha coşkulu maçlara!