GEÇEN hafta özel bir nedenden dolayı maç yazısı yazamadığım için öncelikle tebrikle başlamak isterim.

Tüm Fenerbahçe camiasının 19. şampiyonluğunu kutlarım.
Bütün sezonu forse eden Ersun Hoca ve oyuncuları; istek, azim ve istikrarlarıyla şampiyonluğu sonuna kadar hak ettiler.
Hepsini tek tek tebrik ederim...
Elbette önümüzdeki günlerde, bu şampiyonluk öyküsünü, bu öykünün kahramanlarını, sezonun kırılma anlarını geniş kapsamlı bir şekilde analiz edeceğiz. Ama şampiyonun hikayesinden önce, dün akşamki Akhisar maçına dönecek olursak; Şampiyon, Manisa’da ligin en rahat takımının karşısına en az onlar kadar rahat çıktı doğal olarak.
Maç öncesi kadrolara baktığımızda Ersun Hoca’nın hafta içi beyanlarının paralelinde bir kadro oluşturduğunu gördük.
Sezon içerisinde fazla süre bulamayan oyuncular yeşil zemin üzerinde yerini alırken, tüm sezonun yükünü çekenler kulübede ya da tribünde yerlerini almışlardı.

RAHAT GÖZÜKÜR AMA...

MAÇA dair teknik bir analiz yapacak değilim. Ancak yeşil sahadan gelen ve benzer maçlar oynamış biri olarak şu analizi yapabilirim:
1-Futbolcular için rahat gözükse de en zor maçlardır bu tip maçlar. “Hadi oynayalım, eğlenelim” bile diyemezsiniz. Zul gelir, yorucu bir temponun ardından bu maçları oynamak.
2-Rahat oynayıp farklı bir skorla karşı karşıya kalırsanız havanız bozulur diye, endişe verici tarafı da vardır. Koşmak zor gelir; konsantre olmak güçtür. Doğal olarak herkes de bitse de gitsek havası vardır.
3-Bunun as kadro ya da yedek kadroyla oynamanızla alakası yoktur. Sahaya hangi kadroyla çıkarsanız çıkın bu tablo olur.

TARİH ONU YAZACAK

FUTBOLCU puan farkının aynı kalıp, kalmamasını önemsemez; bilir ki tarih şampiyonları yazar.
Takımların kaç puanla şampiyon olduklarını önemseyenler; Uğur Meleke kardeşim gibi rakamlarla arası iyi olanlar ya da Ersun Hoca gibi istatistik severlerdir.