Son nefesini verirken tuttuğum o pamuk elleri üşüyor mu acaba?
Ya o öpmeye doyamadığım kuzu kulakları benden bir ses duymak için bekliyor mu?
O ıslak boncuk burnunu burnuma sürtmek istemiyor mu?
İkimiz de vedalaşmak istemiyorken bizden alınan hayatımıza o da kızıyor mu benim gibi?
17 yıllık dostumu, hayat arkadaşımı, aşkımı, oğlumu, antidepresanımı, neşemi, kahkahamı, her şeyimi, ilk köpeğim Buddy’yi kaybettim.
Bir hafta boyunca gece gündüz verdiğim tüm çabalar, ilaçlar, serumlar onu burada tutmaya yetmedi.
Duygusal bir uyuşukluk yaşıyorum.
Hissizlikle derin hassaslıklar arasında bir yerlerdeyim.
5 aylıktı kucağıma geldiğinde, Tayga ile birlikte gitmiştik onu almaya.
Gençken huysuzdu biraz, çocukları çok sevmezdi ama Tayga ablasının yeri ayrıydı hep onda.
Tayga için de öyle, Buddy onun da ilk köpeğiydi sonuçta.
Tayga için çok önemli bir de misyon üstlendi Buddy, beni iyileştirdi.
Bana bir ömür verdi ve verdiği ömürle beni bambaşka biri yaptı, tedavi etti, büyüttü, olgunlaştırdı.
Mikrop takıntım yüzünden neredeyse işimden, gücümden, sosyal çevremden olmak üzereyken, Tayga’yı da mikrop kapacak diye kimselerle görüştürmediğim bir dönemde girdi hayatıma.
Onlarca psikoloğun, psikiyatrın, ilacın yapamadığını o pamuk kalbiyle, sevgisiyle başardı.
İyileştirdi beni, hayata döndürdü.
Mikrop kapacağım diye kapı kollarına dokunamayan ben kedileri, köpekleri öper hale geldim.
Sokak hayvanları ve hayvan hakları için çalışan, 10 yıl önce kurduğum ve azimle sürdürdüğüm HAÇİKO derneğinin kurucusu da aslında ben değilim, Buddy.
Ruhumun uyuyan yarısını uyandırdı çünkü.
Eve ondan sonra gelen iki köpek ve 20 kedinin de nedeni Buddy.
Onun bana verdikleri, bende değiştirdikleri.
Ben sadece köpeğimi değil, her şeyimi kaybettim.
Şu anda ağlıyorum ama ona da söz veriyorum, hayatıma kattığı anlamların hepsinin takipçisi olmaya, her bir arkadaşının hayatına elimden geldiğince dokunmaya devam edeceğim.
Annem Buddy’yi kaybettiğimi duyduğunda, “Kızım senin artık göklerde bir meleğin var” dedi.
Ben meleğimi çok özleyeceğim,
onu anmadığım tek bir gün bile olmayacak.
Bir gün Gökkuşağı Köprüsü’nde onunla buluşacağıma ve diğer tarafa güle oynaya birlikte geçeceğimize inanıyorum.
O ana kadar hoşçakal Buddy, seni çok seviyorum ve bana verdiğin her şey için binlerce kez teşekkür ediyorum.