Elbette her patron mutlu son ister de, o da bizi mutlu edebilse, verdiğimiz paranın karşılığını alabilsek keşke...
Ne yazık ki Vizontele, Organize İşler, Kelebeğin Rüyası gibi başarılı filmlere imza atan Yılmaz Erdoğanın en kötü projesi ile karşı karşıyayız sayın seyirciler. Bu filme vasatın altı demek, vasata ayıp! Yılmaz bu kafayla giderse, o kelebek daha çok rüya görür...
Komedi Dükkanında harikalar yaratan Tolga Çevik bu filmde sıradan bir vodvil oyuncusu olmaktan öteye gidememiş.
Hele şapşal, sakar hareketleri ve sarhoş taklidi üzerinden ekmek yemeğe çalıştıkları sahneler, 80lerin Olacak O Kadarının Levent Kırcasını bile mumla aratıyor.
Sanki Tolga, artık Cem Yılmazın kayınbiraderi olarak anılmaktan bıkmış; Yılmaz Erdoğana gidip Abi bana bir senaryo yaz da yırtayım şu kayınbiraderlikten demiş... O da baştan savma, yavan bir senaryoyu Tolganın eline tutuşturmuş gibi bir hava var filmin bütününde.
Ezgi Molaya gelince... Hülya Avşarın Bana Bir Koca Lazım albümünün müzik tarihimize katkısı ne ise, Ezginin bu filmdeki performansı da aynen öyle...
Filmde gözle görülür bir script girl sorunu da yaşanıyor. Planlar arası devamlılığı sağlayan arkadaşın aklı başka yerde herhalde ki Tolganın yüzündeki benin rengi Kapadokya güneşi gibi durmadan değişip durdu.
Filmin belki de tek güzel yanı olan Kapadokya bile ne akla hizmetse Napolinin küçük köylerine benzetilmeye çalışılmış.
Reklamlarda, dizilerde, filmlerde hep aynı yüzleri görmekten de çok sıkıldığımı belirtmeliyim artık.
Acaba bunlar sürekli birbirini kollayan İlimünati gibi bir gizli örgüt üyesi mi diye düşünmeye başladım.
Tüm bu olumsuzlukların yanı sıra Erkan Can her zamanki gibi ustalığını konuşturuyor. Ama o bile en fazla klişe bir akıl hocası rolünde, gerisini siz anlayın... Uzun lafın kısası, bir iki esprinin dışında gülmeyi bırakın, tebessüm bile edemeyeceğiniz bir film olmuş Patron Mutlu Son İstiyor.
Alfred Hitchcock; Bir filmin uzunluğu insan mesanesinin dayanıklılığı ile doğru orantılıdır demiş.
Eğer yazmak zorunda olmasaydım Patron Mutlu Son İstiyoru mesanemin dolmasını beklemeden terk edecektim...
Kıssadan hisse; bu film Yılmaz Erdoğanın kariyerine bir kabus olarak yazılacak. Sinema tarihimizin güldürmek için yola çıkan ama kara kara düşündüren, amacına teğet bile geçemeyen yapımlarından biri olarak hatırlanacak. Dost acı söyler...
Lezzetin asırlık çınarları
Bahçekapıdaki küçük dükkanında akide şekeri yapıp satan Ali Muhittin Hacı Bekirin kaderi, katı şekerlerden bıkıp artık yumuşak lezzetler isteyen I. Abdülhamidin açtığı bir yarışmayla tümüyle değişecekti.
Ali Muhittin Bey, bu yarışmada birinci gelip Arapçada Rahat-ul hulküm yani boğaz rahatlatan anlamına gelen lokumu icat etmiş ve sarayın şekercibaşılığına getirilmişti.
Bahçekapıdaki küçük dükkandan bir kutu lokum alan bir İngiliz turist Turkish Delightı tüm dünyaya duyuracaktı.
Türk lokumu, yıllar geçtikçe ülkenin en önemli markalarından biri olarak öylesine yaygınlaşacaktı ki Madonnanın şarkılarına bile girdi.
Ali Muhittin Beyin bu keşfi hâlâ damaklarımızdaki tadını koruyor...
Lokum kadar ünlü olmasa da yüzyıldır bize aynı lezzeti sunan başka markalar da var.
İşte onlardan küçük bir demet...
Tarihi Sultanahmet Köftecisi Selim Usta:
1920 yılında Doğu Türkistan göçmeni Mehmet Seracattin Efendi tarafından küçük bir mangalın üstünde başlayan öykü, bugün tüm dünyanın tanıdığı bir lezzet efsanesine dönüştü. Ama menüsü kuruluşundan beri hiç değişmedi; köfte, piyaz, irmik helvası...
Yanyalı Fehmi Lokantası: Yanya göçmeni Fehmi Efendinin, sarayın ustalarından Hüseyin Efendi ile ortak olarak açtığı ve 95 yıldır Kadıköyde tencere yemekleri yapan esnaf lokantası...
Giderseniz Yanya Köftesi ve paşa kebabı yemeden
dönmeyin.
Ali Baba Balıkçısı:
Kireçburnunda 94 yıl önce Palabıyık Alinin berber dükkanının önündeki bahçede mangalın üstüne konan palamutları tadanlar farkında olmadan bugünkü Ali Babanın temellerini atıyordu. 1920de kır gazinosu haline getirilen mekan, o gün bugündür boğazın en başarılı balıkçılarından biri oldu.
Hacı Abdullah Lokantası: 1888de bizzat Sultan II. Abdülhamit tarafından işletme ruhsatı verilen Abdullah Efendi Lokantası, ilk yıllarında ülkeyi ziyarete gelen resmi ve özel heyetleri ağırlamıştı.
Hâlâ Abdullah Efendiden kalma tariflere göre yemeklerin pişirildiği lokanta bugün Beyoğlu Ağacamii Sokakta tarihle lezzeti birleştirmeye devam ediyor.
Pando Kaymak:
1895ten beri Beşiktaş çarşıdaki eski mahalle bakkallarını andıran dükkanın şöhreti, lüle lüle dürülmüş kaymağından geliyor.
Dededen kalma dükkanın işletmeciliğini Pandeli Şestakof ve eşi yapıyor. Ama onlardan sonra ne yazık ki Pando Kaymakın efsanesini devam ettirecek başka nesil yok...
Yedi Sekiz Hasan Paşa Fırını: 1900lü yıllarda Beşiktaş Karakol Komutanı Çorumlu Yedi Sekiz Hasan Paşanın oduncusunun açtığı, sadece ekmek çıkarıp mahalleliden gelen tepsileri pişiren fırın hâlâ İstanbulun lezzet simgelerinden biri.
Beşiktaş çarşıda balıkçıların yan tarafındaki sokağın içindeki fırının favorisi vişneli mekik...
Ben Bond, müptezel Bond
Küba krizinin başlamasından hemen önce Başkan Kennedy, büyük hayranı olduğu James Bondun yaratıcısı Ian Flemingle tanışmış.
Kennedynin başı Castro ile fena belada o sıralar. Karşısında Bondu yazan adam olunca da sormuş hemen Başkan, Siz kötü adamlardan kurtulmak konusunda gerçek bir dahisiniz. Lütfen söyleyin, biz nasıl kurtulacağız şu Castrodan...
Onun kerameti sakalında diye cevap vermiş Fleming.
Sakalsız bir Castro herkes gibi sıradan bir insan olacaktır. Eğer siz sakallı insanların radyoaktivite taşıma riskinin çok büyük olduğu dedikodusunu yayarsanız, Castro da korkudan sakallarını keser ve o efsanevi iktidarını da kaybeder. Sorarım size Sayın Başkan, kim sıradan bir insanın peşinden gider ki?
Geçenlerde British Medical Journalda yayınlanan bir makaleyi okurken aklıma işte yukarıdaki anektod geldi. Doktorlar, Flemingin 14 romanını da inceleyip James Bonda check up yapmışlar ve ilginç sonuçlara ulaşmışlar. Meğer bizim ajan tüm romanları boyunca sadece 13 gün ayık kalmayı becerebilmiş. Maazallah 007 gerçekten yaşasaymış, bu hesaba göre genç yaşta siroz olup erkenden öbür dünyayı boylayacakmış.
Doktorlar Bondun araba kullanmasının da bir mucize olduğunu saptamışlar çünkü kanında her zaman normal limitin 4 katı alkol bulunuyormuş.
Günde 60 sigara içen Bond abimiz, bu kadar tütün ve alkolden sonra yatağa attığı fıstıklar konusunda da büyük hayal kırıklığı yaşardı diyor uzmanlar...
İşsiz güçsüz çavuşlar misali koskoca doktorlar herhalde bu araştırmayı gençlere, bir zamanların efsane kahramanlarının aslında nasıl sağlıksız yaşadıklarını göstermek için yapmış olmalılar. Öte yandan Bond ile Fleming arasındaki benzerlikler de şaşkınlık verici. Ian Fleming de 2. Dünya savaşında T Force komando bölüğünü yöneten usta bir ajanmış.
O da James gibi Eton kolejinden mezun olmuş. Biraz araştırınca Flemingin hep olmak istediği ama bir türlü beceremediği karakteri Bonda kodladığı anlaşılıyor...
Çapkınlık meselesine gelince... İşin perde arkasında Ian Flemingin kadınlara karşı fobisi olduğu, bunu telafi edebilmek ve içinde kopan fırtınaları bastırabilmek için 007yi devamlı güzel kadınlarla yatağa soktuğu da hakkındaki iddialar arasında.
E be usta, sen romanlarında adama paso içki içtirip, sigarayı da ağzından düşürmezsen ne bekliyordun ki?
Sonra günün birinde elalemin doktorları bir bilimsel makale ile Bondun ne kadar müptezel olduğunu ortaya çıkarır, gençliğimizin efsanevi kahramanını işte böyle rezil ederler herkese...