Merhaba Güzin Abla, 26 yaşında genç bir delikanlıyım. Benim hikayem 15 yaşındayken başladı.
Çok yakın arkadaşım babasının tayini nedeniyle, ailesiyle farklı bir şehre taşınmak zorunda kaldı. Arkadaşımla görüşmeye devam ediyorduk. Orada farklı bir okula gitti. Ben de arkadaşımın sınıfından bir kıza âşık oldum.
Sosyal medya aracılığı ile tanıştık ve sevgili olduk. İlişkimiz 3 yıl sürdü. Yüz yüze hiç görüşmedik ama birbirimizi çok sevdik. Hayat işte, bir şekilde ayrıldık. Kız arkadaşım zor dönemler geçirmişti, yanında olamadım hiçbir zaman. Uzaktan beraberlik olmuyordu.
Ben onu hâlâ internetten takip ediyorum. Nişanlanmıştı ve 1.5 yıl önce evlendi. Mutlu bir evliliği de var ama benim aklımdan hiç çıkmıyor. Bahsettiğim yakın arkadaşım iş için tekrar benim bulunduğum şehre taşındı.
2 ay önce de sevdiğim kadın, eşi ile birlikte bulunduğumuz şehre tatile geldi.
Arkadaşımın da aralarında olduğu, bulundukları sahile gittim, orada gördüm onları.
Kalabalık bir ortam içinde muhabbet ediyor, eğleniyorlardı.
İçlerinde benim de samimi olduğum kız arkadaşlarım vardı. Gidip selam verdim. Bana ayıp olmasın diye “buyur, otur” dediler. Saatlerce oturdum orada ama kötü bir niyetim yoktu. Sadece onu görmek istiyordum. O çok rahatsız oldu bu durumdan ama sesini çıkaramadı.
Abla aklımdan çıkmıyor. Çocukluğum, ilk aşkım... Ondan sonra da kimse olmadı hayatımda. Kiminle konuşmaya başladıysam sanki o vardı karşımda. Yapamadım.
Evimi terk ettim, işimden ayrıldım, alkol kullandım. Ama hiçbiri aklımdan çıkmasına izin vermedi.
O kadar utanıyorum ki kendimden, nasıl böyle bir şey yaptım diye ama gönlüme söz geçiremedim.
Dünya iyisi de bir eşi var; o ortamda konuşma şansımız oldu. Daha da kötü oldum. Aklıma geldikçe yaptığım hata için lanet okuyorum kendime.
Bana yardım et abla, tavsiyelerine ihtiyacım var.
◊ Rumuz: Çaresizim

YANIT

Sevgili oğlum, hayatını böyle mahvedecek, kendini bunalımlara sürükleyecek gerçek bir aşk hikâyesi bile değilmiş bu yaşadığın.
Bu genç kadınla bir kez bile karşılaşmamış, onu fotoğraflarının dışında hiç görmemişsin. Ama bu yazdıklarını okuyanlar, aranızda gerçek bir aşk yaşandığını, birlikte uzun bir beraberlik geçirdiğinizi, her türlü ilişki içinde olduğunuzu düşünebilir.
Oysa sanırım onun bir kez bile elini tutmamış, bir kez bile yüz yüze görüşüp, gözlerinin içine bakmamışsın.
Onun evlendiğini duyduğunda, hele senin oturduğun şehre geldiklerini öğrendiğinde yanlarına gidip, onu ve eşini doğrudan görmek istemişsin. Bu çok normal bir şey, bunu herkes isterdi ve bunun için kendini suçlaman o kadar anlamsız ki...
Şimdi bu duyduğun pişmanlığın seni yiyip bitirmesine izin vermemelisin. Aslında pişman olman gereken tek şey, yıllar önce gayret edip onu görmeye gitmemen, onunla gerçekten tanışmak için bir harekette bulunmaman, arkadaşlığınızı internet dışında da sürdürmek, onu yakından tanımak için çaba göstermemen...
Onun bir başkasıyla nişanlanmasına fırsat vermeyebilirdin o zaman. Ama artık bütün bunları düşünmek ve geriye dönüp pişmanlıklar yaşamak için çok geç. Gördüğün gibi o düzgün bir adamla evlenmiş. Mutluymuş.
O halde yapabileceğin hiçbir şey yok. Bundan sonra senin için sadece bir hayal olan bu genç hanımı unutmak en hayırlısı.
Düşünürsen onunla gerçek bir anınız, bir yaşanmışlığınız bile yok. O halde neyin yasını tutuyorsun?
Böyle sanal bir arkadaşlık nasıl tüm yaşantın olabilir? Bence bu sende takıntı haline gelmiş. Belki de bir uzmanın yardımını almalısın sevgili oğlum.