Merhaba Güzin Abla, babamdan yana çok dertliyim.

Babam senelerdir diyalize giriyor. Ve bu süre zarfında annem de ben de babamı hoş tutmak için elimizden geleni yapıyoruz. Özellikle annem onu baş tacı etti. O kadar çok zorlukla burun buruna geldi ki ama yılmadı sırf babam üzülmesin diye çırpınıp durdu. Ama babam buna karşı nankörlük etti. Son dönemlerde bizden iyice uzaklaştı. Eskiden bir nebze de olsa anneme sıcak davranıyordu ama giderek annemden ve benden iyice koptu.
Başkaları ile çok mutlu. Bunu sosyal paylaşım sitesinde paylaştığı fotoğraflardan görüyorum. Kendisi iş için birkaç gün şehir dışına çıkıyor. Geldiğinde ise özlem, sıcaklık namına hiçbir şey yok. Evi sadece yemek yemek ve uyumak için kullanıyor. Bizimle nadiren konuşuyor, bizden uzakta bir yerde oturup cep telefonu ile vakit geçiriyor.
Bir gün annem hıçkırıklar içinde ağlayarak babamın ondan uzaklaştığını, artık onu sevmediğine inandığını söyledi. O an içim çok acıdı anneme dayanamadım. Ben de içimi döktüm, ne zaman hasta olsam sormamasından diğer babalar gibi olmamasından yakındım.
Annem ağladıkça ben çok kötü oldum. Babamın annemi sevmediğine, onu aldattığına eminim artık. Yine de ona üzüldüğümü belli etmemeye çalışıyorum. Ama her gece yastığa başımı koyduğumda uykuya dalana kadar ağlıyorum. Stresten birçok hastalığım çıktı.
Annem üniversite sınavına hazırlandığım için olduğunu düşünüyor ama aslı o değil.
Güzin Abla ne olur yardım et, hüzünler denizinde boşa kürek çekmekten çok yoruldum.
Rumuz: Sessiz çığlık

Sevgili kızım, bütün bu anlattıkların ve kuşkuların eğer baban böbrek hastası olmasaydı, tamamen gerçeği yansıtmış olabilirdi. Ama bu arada babanın diyalize girdiğini, hayatının pamuk ipliğine bağlı olduğunu göz ardı ediyorsun. Onun neler düşündüğünü, ne hissettiğini, yaşamla ölüm arasında nasıl bir hayat felsefesi kurduğunu bilemezsin. Annenden ve senden soğuduğunu ya da aldattığını hiç sanmıyorum. Ama o büyük bir bunalım içinde olmalı. Bir an kendini onun yerine koysana. Belli ki internette tanımadığı kişilerle görüşüp oyalanmaya bakıyor.
Diyeceksin ki, insan ciddi bir hastalığı olsa, sevdiklerine daha bir sıkı sarılmaz mı? Haklısın da... Ancak her insanın böyle bir durumda farklı tepkileri olabilir. Bence annenle yine de onun yanında olmaya, ona şefkatle bakmaya, onu üzmemeye gayret etmelisiniz.
Sen de daha sağlam dur ayaklarının üzerinde, kendini perişan etme.
Umarım yakında bir donör bulunur ve babana böbrek nakli yapılır, hayatınız normale döner.