Ben 20 yaşında bir üniversite öğrencisiyim.
Sana aylardır içinden çıkamadığım bir sorundan bahsetmek istiyorum.
Bundan 8-9 ay önce evimize, babamın işyerindeki yakın arkadaşlarından biri gelmişti.
Kendisi 28 yaşında ve babamla çok samimi, yani babam onu oğlu gibi sever.
Annemler masayı hazırlarken biz bu beyle bir süre yalnız kaldık, konuşma fırsatımız oldu.
Kendisi çok beyefendi ve kibarlığından çok etkilendim.
Hiç aklımdan çıkmamaya başladı.
Hangi şiiri okusam onu buldum, her şarkıda sarhoş oldum.
Ne zaman aklıma gelse kendime kızdım “O babamın arkadaşı, ikimiz olamayız” diye ama kendime bir türlü söz geçiremedim.
Aylar geçtikçe bu sevgi iyice şiddetlendi, aşık oldum.
Onu bir kere daha gördüm, bu sefer dışarıda biraz konuştuk.
Ama kendisi o kadar utangaç ki, beni daha önce de görmesine rağmen yanıma gelmemiş utancından.
Güzin Abla, ailesi şu an onu evlendirmek istiyor ve sürekli kız bakmaya götürüyorlar.
Birinden birini beğenecek ve evlenecek diye çok korkuyorum.
Belki benim onu bu kadar çok sevdiğimi bilse, o da beni sever ama onun benim hakkımda ne düşündüğünü tam bilmiyorum.
Açılmam çok zor çünkü arada babam var, söylemesem belki çok geç kalacağım...
Aslında annem de babam da onu çok seviyorlar ve güveniyorlar, bu sebeple onunla görüşmeme belki müsaade ederler, fakat ben kimseye söyleyemiyorum.
Anneme söylesem gider babama söyler ve belki babamda ters bir etki yaratabilir, onu tamamen kaybedebilirim.
Belki de bana yardım ederler ve aramızı yaparlar, bilemiyorum ki...
Güzin ablacığım, birkaç gün sonra uzun bir yolculuğa çıkacağım.
Kafam çok karışık, ne yapacağımı bilemiyorum.
Bir an önce bunu halletmem lazım. Lütfen bana bir yol gösterin.
* RUMUZ: BABAMIN ARKADAŞI
YANIT
Sevgili kızım, ya böyle olursa ya şöyle olursa diye düşünürken sevdiğin adamı kaybedebilirsin.
Ailesi onu bir başka kızla evlendirir, sen de uzaklara gidersin ve onun senin sevginden haberi bile olmadan bu rüya sona erer.
Böyle mi olsun istiyorsun? Durumu elbette annen ya da babanla, belki de o genç adamla paylaşmalısın.
Belki o da sana karşı bir şeyler hissediyor ama utandığı için itiraf edemiyordur.
Onun utangaçlığına karşılık sen ilk adımı atabilirsin.
Biliyorsun artık kız erkek farkı yok, genç kızlar da pek ala sevgilerini açıklayabiliyorlar.
Ayrıca o belki de babanın arkadaşı olduğu için bu adımı atmaktan çekiniyordur.
Sevgili kızım, böyle uzaktan birbirini seven ama açılmaktan çekinen insanlar çoğunlukla kavuşamamışlar ve ömür boyu mutsuz olmuşlardır. Madem seviyorsun, bu cesareti göstermelisin.
Sonuçta, bu hayatının önemli bir kararı, olmazsa da olmaz, ölüm yok ya ucunda...
Ama yapmazsan her zaman içinde bir pişmanlık kalacaktır.
Ailemden hiç sevgi görmedim
Merhaba Güzin abla...
Ben 27 yaşında, evli, çocuklu genç bir kadınım. Eşim de ben de çalışıyoruz. Mutlu bir evliliğimiz var.
Bir konu uzun süredir aklımı kurcalıyor.
Arkadaş çevrem olsun, eşimin ailesi olsun, çocuklarına ben alıştığımdan çok farklı davranıyor.
Yani ben babamda, annemde görmediğim sevgiyi -ki halen göremiyorum- onun ailesinde görüyorum.
Bu zamana kadar bana ne annem ne de babam sarılıp öpmüştür. Her ikisi de “kızım” diye hitap etmez. Ben aramasam ikisi de aramaz. Hele ki babam...
Lafı ağzından cımbızla alırsın. Beni 10 ay görmese bile aramaz sormaz. Ne ben ne de kardeşim sevgilerini gördük.
Şimdi onlardan görmediğim sevgiyi kendi çocuğuma göstermeye dikkat ediyorum.
Ama kardeşim tam tersi, o bana göre çok daha asabi ve sinirli.
Annem ve babama karşı çok öfkeli. Kendi kendime kızıyorum, başkasının mutluluğunu niye kıskanıyorum diye... “Senin annen ve baban böyle. Onları oldukları gibi kabul edeceksin” diyorum.
Yine de çevremde böyle sevgi dolu aileler gördüğümde içimde bir burukluk oluyor.
Fazla uğramam ailemin yanına, haftada bir...
Başkalarındaki gibi bizim anne-kız, baba-kız ilişkimiz yok.
Derler ya kız çocuğu babaya çok düşkün olur diye.
Ben ikisine de düşkün değilim.
Bazen diyorum acaba ikisi de erken yaşta anne-baba olduklarından mı böyleler?
Bazen de “Karakterleri böyle” deyip geçiştiriyorum.
Ne düşünüyorsun Güzin Abla, aileme karşı böyle soğuk olmam sence normal mi?
* RUMUZ: DÜŞÜNCELİ
YANIT
Canım kızım, sen bu soruyu tersine çevirip öyle sormalısın bence? Yani “Benim ailemin çocuklarına böyle soğuk davranması normal mi?” demelisin.
Ne yazık ki bazı aileler çocuklarını sevdikleri halde bu sevgiyi göstermeyi beceremezler.
Ya da sevgilerini kendilerine göre içlerinde yaşar, dışa vurmazlar. Eminim senin ailende de benzer bir durum var.
Bu senin için şanssızlık olarak görülebilir ama bir anlamda sana hayata daha cesur bakmayı, kendine güvenmeyi ve kendi başına karar almayı öğretmiş.
Büyüklerimizden duyardık, eskiden babalar, şımarmasınlar diye çocuklarını gece uyuduktan sonra öper koklarmış. Tabii ki çok saçma bir düşünce ama bugün bile
bu zihniyette insanların olduğunu görüyorum.
Bana kalırsa, bir bebeğiniz olursa, yani bir torun dünyaya geldiğinde, onlardaki bu katı tutum silinecektir.
Hiçbir anne-baba torunlarına dayanamaz, onun sevgisiyle belki de çocuklarına göstermedikleri şefkati ve muhabbeti hatırlayı verirler.
