Teyzem, sen bizim can tanemizsin. Hepimiz seni çok ama çok seviyoruz. Sen bu yorgunlukları, koşuşturmaları dert etme. Her şey sevgiden... Yeter ki sen sağlığına kavuş, bu bizi çok mutlu edecektir.

Benim bir kalbim var ama kalbimin birden fazla sahibi var. Bunlardan biri de teyzem. Her zaman yanımda olduğunu bildiğim, anne yarısı teyzem. Hiç unutmam annem hastaneye kaldırıldığı gece ilk onu aramıştım. Belli ki uyandırmıştım. Ama o, gece dememiş uyku dememiş eniştem ile birlikte Hızır gibi yetişmişti. Yine annemin biyopsi olacağı bir başka gün, onu işlemin yapılacağı yerin girişinde yalnız başına bir sandalyede bizi beklerken bulmuştuk. Bunun gibi biriktirdiğimiz birçok anı...
O hep yüreğimin üşüdüğü anlarda beni ısıtan olmuştu.
Aynı şehirde değildik ama varlığını hissetmek, iyi olduğunu bilmek güzeldi. Derken o huzur veren sesinde ters giden bir şeyler olduğunu hissetmeye başladım, konduramadım.
Ta ki bir akşam beni arayıp nasıl olduğumu sorana dek...
Midesinden ameliyat olmuş, etrafı telaşa vermemek içinde kimseyi haberdar etmemişti. O önemsiz bir şey olduğunu söylüyordu ama içimdeki ses tam aksi diye bağırıyordu. Peşini bırakmadım, takipteydim ve biyopsi sonucunun kötü çıktığını, kemoterapi göreceğini öğrendim.       
Yaşadığım şokun ayrıntılarını kelimelerle ifade etmem mümkün değil. Bir bulut çöktü üzerime ve sel olup aktı gözyaşlarım. Konuyu annem ile paylaşmam da benim için hiç kolay olmadı. İlerleyen zamanda teyzemin midesinin ve yemek borusunun bir kısmının alındığı gerçeğiyle yüzleştik.
Ama ben inanmıştım bir kere. Teyzem güçlüydü, her engelin üstesinden gelebilirdi. Yılmazdı, yıkılmazdı. Azmederdi ve zoru başarırdı. Allah’ın izniyle de öyle olacaktı. Aslında bize moral veren de bu savaşı kazanacak olması idi. Şimdi o bizler için çabalıyor.
Benim bir teyzem, annemin bir ablası, çocuklarının bir annesi, eniştemin bir eşi var. Sen bizim can tanemizsin. Hepimiz seni çok ama çok seviyoruz. Sen bu yorgunlukları, koşuşturmaları dert etme. Her şey sevgiden... Yeter ki sen sağlığına kavuş, bu bizi çok mutlu edecektir.
Not: Güzel dileklerinizi bize canimteyzem2014@gmail.com’dan ulaştırabilirsiniz...
* * *
Feyza Hanım, bu yazımı 13 Ocak 2013’te size göndermiştim. Siz de bana “Acele etmeyin önümüzdeki hafta yayınlamaya çalışırım” demiştiniz. Ben de hassasiyetinize inanaraktan beklemeye başlamıştım. Fakat dediğiniz gibi olmadı. Sanırım ben durumun ciddiyetini anlatamadım.
Teyzem kemoterapi görüyor. Size yukarıdaki yazım için ricacı olma nedenim de teyzemin köşenizi takip ediyor olması. Ama bu yazıyı bu kadar hafife almanız beni gerçekten üzdü. Bakın bugün bile bir operasyona girdi. Ona moral şart. Sizin vesilenizle bu şansı da değerlendirmek istedim. Fakat beklediğim desteği sizden alamadım. Üzgünüm...
Rumuz: Bebek ki

Sevgili okurum, teyzenize acil şifalar diliyorum, yazıyı hemen yayınlama fırsatım olmadığı için ben de üzgünüm.
Size acele etmeyin dememin nedeni, inanın elimde yığınla birikmiş mektup olması. Herkes acele ediyor, herkes mektubunun bir an önce yayınlanmasını istiyor. İntihar etmekten söz edenler mi istersiniz, siz ne derseniz ona göre karar vereceğim, diyenler mi?
Belki inanmayacaksınız ama elimde hâlâ 2012–2013’ten kalan binlerce mektup var.
Sizin de sevgili teyzenize moral vermek istediğiniz için nasıl çırpındığınızı görüyorum.
Kendisi için en önemli şey de zaten moral ve hayata sıkı sıkıya tutunması. Bunu da eminim, sizin ve tüm ailenizin sevgisiyle başaracaktır. Dualarım onunla...