Şırnak’ın bir dağ köyünde...

Eğilmiş, yalınayak çocuğa ayakkabısını giydiriyor.

Çocuk okula gidecek.

Hava soğuk, kar geliyor... 

Eksi 20 derecede, sabahın ayazında...

Çocuklar sandaletle okula gidecekler.


Okuyacaklar...

Okuyup da terörün tezgâhından kurtulacaklar...

Ne yapsın genç kardeşim...

Yardımseverlere ulaşıyor...

Bulup buluşturup çocuklara giydiriyor.

Elinden ne geldiyse...

İnternet üzerinden ve Türkiye’nin neresinden ne bulursa...

Duyarlı vatandaşlardan gelenleri alıp giydiriyor çocuklara.

Peki, kim bu genç kardeşim?

Şimdi sıkı duralım. 

Ve tüylerimiz diken diken olurken okuyalım...

Arkadaşlar, o genç kardeşim...

O dağ köyünün genç öğretmenidir...

İşte bu fotoğraf da onun fotoğrafıdır.

Baktıkça gözyaşlarımın ucunda öylesine büyüdü ki öğretmenim...

Öğrencisinin önünde eğildikçe devleşti...

Canım öğretmenim...

Sevgili öğretmenim...

Şırnak’ın dağ köylerinde yalınayak okula gelen çocuklara yardım toplayıp giydiren öğretmenim...

Bakın şu öğretmenime...

Öğrencisinin önünde eğilmiş, dünyanın en anlamlı dersini veriyor bize...

Eğilmiş de sevginin o yüce dersini veriyor...

Kahramanlık işte budur.

Terörle en köklü mücadele budur. O çocukların geleceğine yol açmak budur.

Şimdi sorabilirsiniz. Hangi okul?

Öğretmenin adı ne?

İsimleri veremiyorum. Çünkü onlar “Reklam olur” diye istemiyorlar.

“Yardımın reklamı olmaz” diyorlar.

Bu nedenle buraya yazamıyorum.

Yardım etmek isterseniz eğer... 

Bana mesaj gönderin, mail atın, adresi veririm.

Doğrudan onlara yönelirsiniz. 

Konuşur, seslerindeki o sıcaklığı duyarsınız.

İçiniz ısınır.

Bu millete, bu memlekete olan inancımız artar.

İşte o zaman hep beraber söyleriz.

“Orada bir köy var uzakta...” 

Bizim köyümüz...