Babam, sonunda yatağa düştüğünde bir gün benden hayatına son vermem için yardım istemişti. Dünyadaki ötanazi tartışmalarını gayet iyi biliyordu. Hatta bu konunun uzmanı bile sayılabilirdi. Yaşlanınca zamanı geldiğinde kendi isteği ve tercih ettiği yoldan ölümü seçeceğini anlatıp durdu. Necdet Pamir’in babası doktor Cevdet Pamir’in zehirler ile ilgili kitabını altını çizerek defalarca okumuştu. Cevdet Amca bilimsel çalışmasını böyle bir amaç için kullanılma ihtimali olduğunu düşünse kitabı yazar mıydı? Bilmiyorum. Yıllardır o gününe hazırlık yapmasına rağmen yaşlanıp güçten düştüğünde hazırlıksız yakalandı. O güne kadar gezmesini, flörtünü ihmal etmeyen; okumayı, yaşamayı seven bir insandı. Yatakta çaresiz durumda ölmek; ölümün kendisinden daha fazla üzüyordu. Ben kendisine ölmesine yardımcı olmayı kabul etmek istediğim halde mevcut yasaların buna izin vermediğini anlattım ve talebini kabul etmedim bunun üzerine birçok küfür de işittim. Biz Türkiye’de yaşlı hakları üzerine pek tartışmıyoruz. Gençlik haklarını da pek tartışmıyoruz ya neyse… Yaşlılara ailelerine yük olmadan yaşama imkanı veren düzenlemeler de pek yok. Ötanazi hakkını en azından ciddi tartışmaya başlamamız gerekiyor. Daha emekli maaşları düzeyini çözemedik. “Şimdi bunu mu tartışacağız yani?” diyenler de çıkacaktır. Bunu biliyorum ama bir konuda tartışmak en azından o konu hakkında gelecekte yapılacak rasyonel bir düzenleme için fikri hazırlık sürecini başlatır diye umuyorum.