ŞEMDİNLİ’de harekete geçiren terörist grupların öncekilere oranla değişmiş görünen taktikleri, Hüseyin Aygün’ün kaçırılması, Van’daki depremzedeleri korumaktan başka bir suçu olmayan güvenlik görevlimizin PKK militanları tarafından şehit edilmesi, Gülten Kışanak ve Aysel Tuğluk ile PKK elemanları arasında geçen öpüşüp koklaşma faslı, derken Gaziantep’te bomba yüklü arabanın patlaması, 9 ölü 50’den fazla yaralı...
Ölenlere rahmet, şehit ve yaralananların ailelerine sabır diliyorum. Devletle PKK’nın savaşı yeni değil, ama Gaziantep gibi bir ilin seçilmesiyle sahne alan irade bu kez sivil Kürtler ile sivil Türkler arasında bir savaş çıkmasını istiyor gibi görünüyor. Bölgenin Arap Baharı denilen süreçle kartların yeniden dağıtılmasına ilişkin bir hercümerci yaşadığı bir dönemde bunun anlamı “felaket”.
Türkiye mevcut durumunu hiç artırmadan ve eksiltmeden korusa bile 10 yıl içinde sahiden gelişmiş ülkeler liginde oynayabilecek bir ülke ama öyle sızıntılar ve çatlaklar var ki, önümüzdeki birkaç yıl içinde mevcut durumu korumak için bile ciddi mücadele vereceği anlaşılıyor. An itibarıyla sahip olduğu yegâne anahtarı, “istikrar” faktörünü yitirmesi pek çok şeyi değiştirebilir. Kimileri “PKK, hükümeti yeniden müzakere masasına oturtabilmek için el yükseltiyor, şiddeti tırmandırıyor” görüşünde. Ama bu çapta işler söz konusu olduğunda istenenin “PKK’nın devletten talepleri” ile sınırlı olduğunu düşünmek saflık olur.
Zaten PKK epeydir içinde başka ülkelerin de yer aldığı bir konfederasyon. Dışarıdan aldığı ihaleleri kendi sloganlarıyla taçlandıran, başı sonu birbirine yabancılaşmış bir fenomen. Sirayet etmek için kullanılan tek kanal da PKK değil gibi. Uludere hadisesinin ve Suriye tarafından vurulduğu ileri sürülen uçağımıza gerçekte ne olduğunun belirsiz kalması gibi olaylar var. Gazeteciler.com yazarı Cenk Açık bu konudaki iddiaları yazmıştı.
Bu iddiaya göre Uludere kararını veren komutan ile düşen uçağımızın koordinatları hakkındaki bilgileri değiştirerek Türkiye’yi Suriye’ye savaş ilan etmenin eşiğine getiren kişi, aynı askeri yetkili idi ve her nedense YAŞ yoluyla da emekli edilememişti. Bu iddianın doğruluk payı nedir bilmiyoruz, ama araştırılması yerinde olmaz mıydı? Her iki olayda da Türkiye’ye yapılmış üzeri örtülü bir müdahalenin kötü kokuları vardı çünkü. Son saldırının geldiği kaynak Esad olsun ya da olmasın, saldırının referans kaynağı, mazereti Suriye.
Ayrıca Erdoğan’ın da hedeflerden biri olması ihtimali yüksek. Ancak şunu unutmamak lazım, Türkiye Suriye’de açıktan muhaliflerin yanında yer almasaydı, bugüne kadar izlediği Suriye politikasından başka bir politikayı izleseydi de bu yaşananlar yaşanacaktı. Türkiye, yani Erdoğan hükümeti bu kez de, Suriye’de aktif olmadığı, muhaliflerden yana bir tutum almadığı için suçlanacaktı. Erdoğan ve hükümeti bu kez de katilamcı Esad rejiminin hamisi olarak lanse edilecek, ölen her muhalifin kanında Türkiye’nin parmak izi olduğu iddia edilecekti. Bunu görmek hiç zor değil. O zaman şu soruyu sormanın yeri: Yoksa mesele aslında Türkiye mi?
Ya da bir taşla iki kuş planı: “Esad gitsin, Türkiye istikrarsızlaşsın, sonra Erdoğan da gitsin” türü bir proje. Bu soruyu cevaplarken, Suriye’de PYD’ye karşı ön alacağı zannedilen Barzani’nin Türkiye’nin hatırını da saymakla beraber umulandan farklı hareket etmesini ve ait olduğu ittifak eksenini de hatırlamak lazım. Oval ofisten sopalı fotoğraf servis edilmesi neyin nesiydi mesela? Yediğimiz darbenin referansı Suriye, ama darbeyi vuranlar müttefik bildiklerimiz gibi görünüyor. Türkiye halkı, aydını, gazetecisi, Kürt’ü ve Türk’ü ile bu kirli tezgâha direnecek mi?
Yoksa tehlikeleri savuşturmanın yolu Batı ittifakıyla nikâh tazelemektir, onun da yolu “kelle vermek”tir yoluna mı sapılacak?
Hiç kuşkusuz meselenin diğer tarafı da var: Bu tezgâha gelmemek adına iktidar kaynaklı hatalara göz yumma ve demokrasi kaybına ortak olma tehlikesi. Vicdanların her açıdan baskı altına gireceği çok zor bir dönem bekliyor bizi.
