Dünya milletlerinin en cihangirinin askerlikten en anlamaz ferdiyim.

Senelerim tahsil ile, yazıp çizmekle geçti.

İyiye de kötüye de alaka gösterdim.

Girmediğim boyacı küpü kalmadı sizin anlayacağınız.

Fakat en beceremediğim şey bir yanlışa mani olmak oldu.

Şimdi yazsam mı yazmasam mı bilemedim.

Klavyenin başına oturdum mütereddit.

Yüzümü kızartıp yazmaya başladım.

Kudüs yazmak için kösele gibi surat gerek.

Allah hayasız etmesin.

Gelgelelim bugün Kudüs’ten başka konuşulacak konumuz yok.

Efendimiz’in uruc ettiği ayine-i Kuddüs belde.

Çamura düşmekle olmamış sakıt.

Sonra baktım, söylenecek her şey zaten söylenmiş.

Söylenmiş ne demek? Çoktan klişe olmuş.

“Müslümanlar birleşin”

“Affet bizi Mescid-i Aksa”

“Hayber Hayber ya Yahud”

....

Bir konuda söylenmedik şey kalmadıysa ve söylenecek her şey klişe haline geldiyse o mevzu kangren olmuştur.

Kesip atmalı.

İşte kesilip atılacak o günü bekliyoruz.

“bir şeyler söyle de safın belli olsun” diyenleri kaale almıyorum.

Ne demek safın belli olsun? Muhammediyim ben!

Bir de Gönlümün nereden yana olduğunu mu beyan edeceğim?

Bunun için ihsas-ı reye hacet mi var?

Bari her müslüman kadar mesul olduğumu ve beceriksizliğim sebebi ile hiç bir işe yaramadığımı itiraf edeyim.

Slogan atanlar, siz de bir işe yaramıyorsunuz. Vicdanınızı boş yere hafifletmeyin.

O “bir şeylerin yapılacağı gün”e kadar en azından vicdan azabınız ve öfkeniz size yol arkadaşı olsun.

Ve o gün

Nefha-i Mesih’in gelip de körleri görür, ölüleri yaşar kılacağı o gün...

Bari o gün hazırlıksız yakalanmayın,

“ne yapıyoruz biz böyle?” demeyin.

“ve übriul ekmehe velebrasa ve uhyil mevtâ biiznillah”

Sadakallhulazim