İnsan kandırılamaz. İspatı aynadır. Her bakan bunu mu görür? Hayır. Her gören buna bakar. Çünkü bana "insan gözle görülmez elle tutulmaz, gözle gören elle tutandır insan" denmişti. İnsan, kendisini arayan bir adres... Her adımda uzaklaşırken nasıl bulacak?

"Ne var, ne yok" meselesinin kalbi burada atar.

Nabzı duyabilmek maharet... Anlamaya çalıştıkça anlamsızlaşmak, düşündükçe düşmek değil! "Tek kişilik çoğunluk" sözü ne güzeldir.

Oysa nasıl da kalabalık yaşıyor insan.

Terkedilmedikçe dönemiyor kendisine.

Sızı var ya, yalnız bırakılmanın ardından oturur içine ve kalkıp gitmez.

Keder değil.

Hakikatin ile kucaklaştın.

Suya ilk girdiğinde zorlayan ama sonradan rahatlık veren serinlik gibi...

Cehaletinin rahatlığını sarsan bilgiyle temasında yaşadığın neyse o...

"Şimdi ben ne yaparım" endişesini atmak mı istiyorsun.

Seni zamana kayıtlayan "şimdi"den kurtul.

En büyük yalanın ifadesi "ben"i terk et.

"Ne" ise ne deyip geç.

Ve yaptırana hürmeten "yaparım" iddiasıyla vedalaş.

Yeni bir cümle gerekir diyorsan, "Ben yokum sen varsın, ne gerekirse sen yaparsın" de.

Küçük ve hayalden ibaret ölümlü hayatının darlığından çıkıp büyük hayatın ölümsüzlüğüne karışmanın yoludur söylediğim.

Hem, dün bir gün daha geçmedi ömürden.

Yarın, bir gün daha geçmeyecek.

Yaşayıp bitirdiği hayatı parça parça bir film gibi seyrediyor gözlerinden.

Fark edebilirsen.