Ölmek de gerekmez mi?

Ben daha bilmezken

Terimi serine verdiğim bir yeriydi dünyanın yaşamak

Kışın kömür kokardı.

Damarlarımı dolduran hayali hatmettim: hürriyet, şeref

Ve kanımdan kurulacak saadet

Sonra ant içtim

Kendi elimle kardığım harçla süslediğim rüya

Bilmezken yeşerttiğim çit

Gündüz gözüyle vuran talana susarak

Yüzlerce yıllık ıstıraba rapdederken zihnimi

6 kollu bir makine ezdi mahalleyi

Rachel öldü, ben kaçtım

Son gördüğüm babamdı, orda kaldı

El yastığına koyduğumdan beri başımı

Cerbezeli bir sürgündür inanmak

Savrulmak kuramların, söylevlerin, reçetelerin arasında

Eksiltilmiş umutların, duaların kenarında

Solum Akdeniz, önümde Ege arkası köşe başı uygarlık

Sırtıma vuran ateş

Bozkırların, çöllerin sıcak yeli beni paklar mı?

Kum fırtınasından sığındığım çadır

Başıma beton damlar aradığım sokakta

Bazen çukurlarda, çokça meydanlarda

Çığlık attım.

Görmüyorum sanırdım, konuşamıyormuşum da

Demek duymakla lanetlendim

Bir başı bozuk masa

Alıştığım kırlent ve sarıldığım ziynet