Bizi Yunanistan’dan Portekiz’e bağlayan elersek de İtalya’ya geçiş sağlayacak bir köprü konumunda. "Yensek ne olacak ki, Milan’la eşleşeceğiz!" diyenlere aldırış etmeyin. Tarihte bütün kahramanlıklar, olmaz diye öngörülen savaşlardan çıkmıştır. O yüzden hiiiiç enseyi karartmayın.

                                             ★★★

Bu maçta kaptanlık pazubandı Necip’teydi. Necip de sağ bekte. İlk defa forma giyecek olan Montero, Genç Rıdvan solda ve Güven ileri uçtaydı. Mensah yoktu, Ljajic vardı. Değişik bir kadroydu ve maç başlamıştı. İlk 10 dakikada kayda değer bir şey olmamakla beraber, ayağa top oynuyor olmamız dikkat çekti. Ayağa oynuyorduk ama kafayla! Kafayı ilk çalıştıran Boyd’tu. Harika bir diyagonal top attı Necip’e, kaptanın kontrolü ve ortası mükemmeldi, Güven’in ağzının içine attı topu, Kafayla(!) başlayan pozisyon kafayla bitti: 1-0. Golden sonraki sahaya yayılış, görev bilinci ve adam paylaşma son derece disiplinliydi. Portekiz temsilcisini gözümüzde büyütmediğimiz sürece maçı rahat rahat alacak pozisyondaydık. Tek eksiğimiz hücum hattında istediğimiz gibi çoğalamamaktı. 30’dan sonra onu da çözer gibi olduk sanki. Bu minvalde bir direkten dönen topumuz var ki atması kaçırmasından daha kolay. İlk yarının son düdüğü çaldığında attığı golün yanı sıra verdiği nokta paslar, uzun toplar, araya bırakmalarıyla Güven’i tebrik ediyor ve alkışlıyorum. Bir saat tamamlandığında, hafif taktik gereği, hafif orta sahadaki düşüş nedeniyle geriye yaslandık. Bu da Rio’nun çokça topla oynamasına neden oluyordu. Oyuncu değişikliği şarttı. Larin girmeliydi ama Güven çıkmamalıydı sanki. Lens’i çıkarıp, Larin’i çizgiye alıp, diri hücum hedeflenebilirdi. Türkçesi Lens’e nasıl dayandığımızdı aslında. Ben bir kumanda kırdım da sizi bilmiyorum. Top onlarda kaldıkça 1-0’ın tehlikeli sinyallerini alıyorduk ki bir yan topta gol yedik: 1-1. Golden sonra aklımız başımıza geldi, reaksiyon gösterdik. İki yüzde yüzümüz var ama iş işten geçmişti ve maç uzadı. Uzamaz olaydı…