BU sabah okullarda öğretmenler bir saat derse girmeyerek, kendilerine öğrencilerinden, velilerinden hatta servis şoförlerinden bile yönelen şiddeti protesto edecek. Son günlerde doktorların ardından öğretmenlere yönelik şiddet eylemleri de hızla yaygınlaşıyor. Öğrencileri tarafından bıçaklanıyorlar, servis şoförleri tarafından dövülüyorlar, veliler tarafından kolları kırılıyor. Geçen hafta Esenyurt'ta Naife öğretmenin sınıfında öğrencisi tarafından bıçaklanmasıyla öğretmenler tepkilerini önce yürüyerek gösterdi. Bugün de siyah kurdele takacak ve derse girmeyecekler.
Öğretmenlere karşı bu şiddet olaylarının neden arttığını, velilerin ve öğrencilerin birden öğretmenlere saldırmaya başlamasını eğitimcilerin nasıl yorumladığını merak ettim. Hem kendi ailemdeki hem de yıllardır tanıdığım öğretmenlere ve bazı sendika yöneticilerine ne düşündüklerini sordum. Gerçekten ne oldu da "bazen" yaşanan bu şiddet olayları artmaya başladı?
İşte onların yorumları: "Öğretmenler, eğitim sistemindeki başarısızlığın tek sorumlusu haline getirilmeye başlandı. Böylece değersizleştiriliyorlar ve hedef haline geliyorlar. Öğretmenler, kamuoyunun gözünde 'Az çalışıp, çok para alan ama buna karşılık iyi eğitim veremeyen, sıfırcı öğrenci yetiştiren kişiler' haline dönüştü. Dün 'Bana bir kelime öğretenin 40 yıl kölesi olurum' anlayışıyla öğretmenine saygı duyan öğrenci ve veliler bugün onları suçlu görmeye başladı."
Oysa öğretmenler sistemin parçalarından biri. Tüm başarısızlıkları onların omuzlarına yıkarak, tek sorumlu onları ilan ederek başarıyı yakalamak mümkün mü? Kimsenin gitmek istemediği bölgelere gönüllü olarak gidenler, öğrencilerine kendi maaşlarından kitap, defter, kalem alanlar da, son Van depreminde en çok can kaybı verenler de "başarısızlığın mimarı" olarak kabullenmeye başlanan öğretmenler.
Türk Eğitim Sen Genel Başkanı İsmail Koncuk, öğretmenlerle ilgili oluşmaya başlayan "olumsuzluğun" toplumda giderek yaygınlaştığına dikkat çekiyor: "Sürekli olumsuzluklarla öğretmenlerinizi değersizleştirirseniz, velinin de öğrencinin de öğretmenine sevgisi kalmaz."
Dün konuştuğum öğretmenler, bakanlığın kendilerine sahip çıkmadığını, yalnız bıraktığını düşünüyorlardı. Asıl endişeleri bu şiddet olaylarının münferit olarak görülmesi ve önemsenmemesi. Bu durumun önümüzdeki günlerde şiddeti daha da yaygınlaştıracağına inanıyorlar.
Bakanlıktan kendilerine sahip çıkmasını istiyorlar. Kendilerini bu kadar yalnız hissettirmeyi başardığımız öğretmenlere yanlarında olduğumuzu da söylemek gerekmiyor mu?
