Günümüz insanı, yaşadığı dünyayı algılamak için modayı ve rol modeli özümsemeye başlıyor. Süreç içerisinde varoluş amacını unutarak, toplumun ileri sürdüğü algılara kendini uydurma çabasında oluyor.

Benzemeye çalıştığı kişinin hâl ve hareketleri öncelikle içte yerleşerek bir süre sonra dışa doğru yayılıyor. Açıkça kişi kendi öz benliğine savaş açıyor. Dışarıdan enjekte edilen olumsuz olduğu bilinen fakat "bağlanılması gereken durumlar(!)'' hayal kırıklığıyla beraber şahsı kavgaya, karamsarlığa gizliden bağlıyor. Belirli bir amaca yönelik olmadan, kuralsızlığı tercih ediyorlar. Gerçek hayatın parçası artık gitgide tükeniyor.

Kişiyi değersizleştiren, kendi isteğiyle hayran olduğu bu ve benzeri olaylarda faili suçlamak ne kadar doğrudur?

Her türlü iffetsizlik, arsızlık barındıranları “nefret edelim” veya “diğerlerini koruyalım” vb. düşüncelerle bile paylaşım yaptığımızda dahi reklam yapmıyor muyuz? Masum insanların haberdar olmasına vesile olmuyor muyuz? Bugün birileri bizim yürek çarpıntımıza sebep olup nefsimize ağır gelen davranışlarda bulunuyorsa, biz izin verdiğimiz içindir.  O hâlde kendi kültür pınarlarımızdan beslenmeye yönelmek durumundayız. Bilmeliyiz ki içinde yaşadığımız dünya ve insanlık, şekillerin dahi şekilsizleştiği, doğruların eğrildiği, sanallığın yayıldığı, ruhsuz, duygusuz, acımasız bir dünyanın merkezine doğru hızla sürükleniyor.

Bin yıllık birikimimize rağmen kültür musluklarımızın birer birer kurumasıyla susuz kalmış dimağlar, ister istemez, yılanın kabuk değiştirdiği gibi kendi kültüründen hızla soyutlanıp adına küresel kültür dedikleri, tadı tuzu bir hoş, lezzeti mayhoş ithal kültürü yudum yudum içiyor. Davasız kahramanlara inanmayı ne zaman yitireceğiz? Bugün duymaktan dahi hayâ ettiğimiz haberlerin sebebi, İslam'la bereketlenmiş ulu toprakların bize bahşedilmiş olmasının teşekkürünü işte böyle insanlarda sarf ettiğimiz için değil midir? Tam da budur işte. Mert olduğunu unutmayanın namerde ihtiyacı yoktur!

 

 

 

 

 

Ayrılmada bir bir, nice ahbap aramızdan,

Rahmet ile yâd etmedeyiz, arkalarından.

Her bir gidenin izleri, en hisli yerinden,

Ses vermede, mazi ile artık ebediyen.

Gördüm de hazin hâli düşündüm; bize bir gün

Ani gelecek en acı, ihmal edilen gün.

Dünya olacak dopdolu, hasret ile mazi

Mazide kalan anlayacak kendi de fâni.

Faniye ezelden beri takdir edilen bu,

Âdem ile başlar, kaderin cilvesidir bu.

Mevkii ile servet arıyorken, bu ne mâni,

Halk olduğu günden ki ecel, hep bize cani(!)

Ömrün bu güzel zevki sürerken bu mu kastın?

Bir anda bitirdin, bizi arzuda bıraktın.

Bir bir bitiren ömrünü geçmiş gidiyor da,

İdraki tükenmiş beşerin nefsi hevada.

Hâlâ sanıyor cehl ile dünya ona bâki,

Bilmez ki o, bir kere nefes vermesi kâfi?

Son anda o dehşet ile titrer, yüzü solmuş,

En sevdiği simaya bakar, gözleri dolmuş.

Dünya silinir gözlere, el olmada artık,

Ukbâ’yı temaşa edilen andadır artık.

Ömrün o serin rüzgârı durmuş, yanıyorken,

Gönlün o öten bülbülü susmuş, bakıyorken,

Birdenbire bir gayrete gelmiş gibi sanki

Ürker ve çeker kendine iklim-i ilahi…

 

 

 

SABIK: Arapça “sebk” kökünden gelmekte olup "geçici", "geçen", "geçmiş" anlamındadır. Sabıka da "geçmişteki" anlamında kullanılmakta olup "sabıka kaydı" geçmişte neler yapmış olduğunun işlediği suçların kaydı anlamındadır. Günümüzde "sabık" kelimesinin yerine “eski” kelimesi kullanılmaya başlanmıştır. Kafa karışıklıkları da beraberinde gelmiştir. Örnek olarak “eski” yerine “sabık” sıfatı söylenirken “Sabık başvekil” gibi bir ifade kullanılırdı. Günümüzde örneğin “Sabık Sağlık Bakanı” yerine “Eski Sağlık Bakanı” denilmesi gerekirken kafa karışıklığıyla “Sağlık Eski Bakanı” denildiği dönemler olmuştur. Hâlbuki “Sağlık Bakanı” kişinin sıfatıdır. “Eski” sıfatı da bu sıfata nitelik kazandırmaktadır. Sonuç olarak “Eski Sağlık Bakanı” doğru ifadedir. Bunu sabık kelimesiyle söylediğimizde “Sabık Sağlık Bakanı” denilecektir. Sağlık Sabık Bakanı denilmez.