Top
Ünal Bolat

Ünal Bolat

unal.bolat@tg.com.tr

16/07/2019

Erzurumlu arkadaşım Bayram

“Ailemi önce Allaha sonra sana emanet ediyorum. Ben ölüyorum diye sakın onları aramazlık etme!”
 
 
Sebebini bilmediğim, tahmin edemeyeceğim kadar büyük ve garip bir sıkıntı içerisindeydim. Bunalıyordum sıkıntıdan, patlayacak hâldeydim. Günler değil haftalarca üzerimdeki bu sıkıntıyı atamamış dağıtamamıştım. Âdeta gülmeyi unutmuş yüzü asık, hep düşünen çekilmez bir adam olup çıkmıştım... Bendeki bu değişimi tabii ki dostlarım arkadaşlarım fark etmiş beni soru yağmuruna tutmuşlardı:
-Ne oldu dostum, bu sabah yine sol tarafından mı kalktın?
-Karadeniz’de gemilerin mi battı?
-Cebinde paran mı yok. Bir müteahhide para mı kaptırdın?
-Birine kefil mi oldun da evine haciz mi geldi?
-Açız diye ayağına sarılan çocukların mı var?
Daha neler neler... Bunların hiçbiri doğru değildi. Canımı sıkan tanımlayamadığım garip bir sıkıntıydı bendeki... Kalbimi sanki penseyle sıkıyorlar boğuyorlardı beni. Beynimde binlerce düşünce, başım bir arı kovanı gibiydi. Acabalar, keşkeler beynimde uçuşup duruyordu.
Ve bir gün cep telefonum çaldığında içim “cızz” ediverdi.
Sanki yüreğime kor ateşler düşmüştü. Oysa aynı telefonum her gün onlarca kez çalıyor böyle bir şey gelmiyordu başıma. Bu da neyin nesiydi? Hayatımda ilk defa bir telefon sesinden ürkmüş hatta korkmuştum.
Arayan yirmi beş yıl aynı iş yerinde çalıştığım, dert ortağım sırdaşım beraber emekliye ayrıldığım bana kardeşimden daha yakın olan Bayram’dı...
Bayram emekli olduktan sonra memleketi Erzurum’a göç etmişti. Artık onunla sadece kandillerde bayramlarda telefonlaşıyorduk.
Birkaç kelam konuştuktan sonra Bayram suratıma acı gerçeği vurdu:
“Sözü fazla uzatmayacağım gardaşım. Konuşmaya ne gücüm ne de takatim kaldı. Ben bittim gardaşım. Bu kanser illeti beni yedi bitirdi. Kısacası ben ölüyorum Şahin'im... Belki bir hafta belki daha az bir zamanım kaldı. Uzun zamandır bunu senden sakladım. Ama artık saklamanın hiçbir anlamı yok. Takdiriilahi böyleymiş hakkını helal et gardaşım. Benim sende bir hakkım var ise yerden göğe kadar helal olsun. Allaha emanet ol!..”
Ardından da bir istekte bulundu:
“Ailemi önce Allaha sonra sana emanet ediyorum. Ben ölüyorum diye sakın onları aramazlık etme!”
Yıllarca bir arada kaldık, yedik içtik çalıştık; hiç kavga etmedik kırmadık incitmedik birbirimizi. Duygu patlaması yaşadım. Hıçkırarak ağlamaya başlamıştım. DEVAMI YARIN
Yazıyı Paylaş

Google +

Whatsapp