Muhyiddîn-i Rûmî hazretlerinin bir komşusu vardı.
Ve çok severdi bu velî zâtı.
Bu kişi, bir gün geldi.
Ve huzûruna girip arz etti ki:
“Hocam duânızı almaya geldim.”
“Hayırdır, ne için?”
“Bir çocuğumuz olacak da hocam.”
“Hayırlı olsun, bir mi, iki mi?”
“Herhâlde bir hocam.”
“İki olamaz mı?”
“Olabilir tabii efendim.”
“Her şeyin doğrusunu Allah bilir kardeşim. Hayırlısı olsun” buyurdu.
Adam da teşekkür etti.
Ve ayrılıp gitti.
Ancak bu konuşmalardan 'İkiz' bebeklerinin olacağını anlamıştı.
Ertesi gün yine geldi.
Ve yine sordu ki:
“Hocam, ikiz çocuğumuz olursa, isimlerini (Alî) ve (Mehmet) koymak istiyorum, uygun mu acabâ?”
Büyük velî gülümsedi.
Adam, merakla sordu yine:
“Niçin gülersiniz hocam?”
Büyük velî bu sefer;
“İstersen birinin ismi (Alî), öbürününki (Fâtıma) olsun” buyurdu.
Adam bir daha şaşırdı!
Ve elini öpüp ayrıldı.
Üç gün sonra doğum oldu.
Hakîkaten ikiz doğdu bebekler.
Biri oğlandı, öteki ise kız.
Alî ve Fâtıma koydu isimlerini...
