Allah dostlarından Ebû Câfer Haddâd hazretleri, aslen Bağdatlıdır.
Dünyâya değer vermezdi.
İbâdete düşkünlüğüyle tanınırdı.
Demircilik yapardı.
Günde on dînar kazanırdı.
Eline geçen parayı, akşamla yatsı arasında dağıtırdı.
Fakirleri bir bir dolaşırdı.
Kapılarını çalardı.
O günkü kazancını onlara verirdi.
Kendine bir şey ayırmazdı.
Bütün sene oruç tutardı.
Sâdece beş gün hâriç.
Ramazan bayramının birinci günü.
Ve Kurban bayramının dört günü.
Bu günlerde tutmazdı.
Akşam olunca kuru ekmek alırdı.
Bununla iftârını açardı.
Her gün böyle yapardı.
Almayı değil, vermeyi severdi.
Nesi varsa dağıtırdı.
Üstelik de bundan zevk alırdı.
Kimseden bir şey istemezdi...
● ● ●
Bu zât, şöyle anlatıyor:
Yanımızda çalışan ve çok ibâdet eden bir genç vardı.
Severdim kendisini.
Ama kötü bir hâli vardı.
Başkalarının gıybetini yapardı.
Ben buna üzülürdüm.
Sonra kayboldu gözden.
Öğrendim ki kötülerle arkadaş olmuş.
Bir gün bu genci gördüm.
Kötü insanların yanından çıkıyordu.
Yanına yaklaştım.
Ve sordum ki:
“Sen bu hâle nasıl düştün?”
Cevâben dedi ki:
“Gıybet hastalığı, beni bu hâle düşürdü.”
