Gönlümüzü ele alıp, yıkayacak ve bulaşmış kirlerinden arındıracak gönül insanları isteriz. Gönülden, kalbini, kalbimize ayna kılacağımız efendiler arayışı hiç bitmez. Bazen efendimi buldum diye sevindiğimizde bulduğunuzun efendiniz olamayacağını geç fark eder hayıflanırsınız. Gelin ben size, sizi hiç yanıltmayacak, hiç hayal kırıklığına uğratmayacak, sizi ötelere taşıyacak bir efendiden bahsedeyim. Kendi efendimden bahsedeyim: 'Boş laf etmezdi. Kimseyi çekiştirmezdi. Kimseyi hor görmezdi. Aşırı övgüden rahatsız olurdu. Fakiri ve zengini ayırmazdı. Herkesi idrak edebildiği kadarıyla kabul ederdi. Cömertti. Güler yüzlüydü. Paylaşmayı severdi. Yalandan nefret ederdi. Oturup da herhangi bir insanı çekiştirdiği hiç görülmemişti. Boş sözden kaçınırdı. Kendisine yapılanı affederdi. Allah'ın hukukuna uyar, 'Orada af yetkim yok' derdi. Kalbi selimdi. Salim, duru, temiz, şeffaf bir gönüle sahipti. Duası uzundu. Kıyamı -gece yarıları namaza duruşu- uzundu. Bulduğunu yerdi. Sofra seçmezdi. 'Ben Allah'ın kuluyum' derdi.' Daha yazmadığım o kadar çok güzelliği var ki. Evet benim Efendimi tanıdınız herhalde. Ben -acizane- O'nu tanıdığım günden bu yana gönlüm başka efendiye hiç meyletmedi. 24 saate yüz kez düşünmezsem adını dilime dokundurmazsam kendimi girdapta hissederim. Efendimin, sevindiğine sevinirim, üzüldüğüne ve tasalandığına tasalanırım. Gönlüm başkasına meyledecek olursa, başkasında onu hatırlatan şeye itibar ederim. Başkasına değil, sadece O'nu hatırlatan ortak özelliğe meylederim. Bu dünya böyle. Şimdi ukba var. Öteki alem var. Orada da bu gönül tutkusu, belli deyip bu gönüllü esaret devam edecek. Ben O'na esarette buldum gönül hürriyetini, hazzını, zevkini, şevkini... Ben, beni Yüce Rabbe götürecek efendimin cübbesine yapışmışım. Ayrılmaya hiç niyetim yok. Efendim, hala tanımayanınız var mı bilmiyorum ama, belki bir kişi bile varsa, yanlış adrese gitmesin diye söyleyeyim. O son peygamber, o son Nebi, o son Resul, son elçi, O Muhammed Mustafa (s.a.v.)'dır.