Artık öyle düşünmüyorum. Varılan yeri önemsemiyorum.
Varılan yerlerin matah olmadığını, varanlar bilir.
Etrafınızda hayallerine varmışlar vardır, sorun onlara bakın. Hayalleri umdukları gibi çıkmış mı? Önemi de yok.
Hayalin seni koyduğu yol mühim. Yollara düşmek meziyet. Varsın, varmasın.
Yollar da günlerden yapılıyor. Günün nasıl geçiyorsa, ömrün öyle geçiyor.
Nasıl yaşadığını merak ediyorsan şayet, bir gününe bak. İşte öyle yaşıyorsun.
Yolun böyle seyrediyor.
Yoldasın.
Şehirlerarası bir otobüsün penceresinden, kâh kendini, kâh ışıkları kapatıp uyumuş köyleri izler gibi izle günlerini.
Nerelerden geçiyorsun?
Molaların nerede?
Gündüzünde neler var, gecelerinde neler? Dizini dizine değdirmiş seninle yola koyulanlar kim?
Muhabbetleri güzel mi? Seni güldürüyorlar mı? Yoldaş oldular mı sana?
Yoldaşlık mühim.
Lakin hayat yolda geçecek. Ve bazıları duraklarda inecek bu yoldaşların. Kalanlarsa işte, ömürlük sevdiklerin olacak.
Ne zaman ki, varılacak yeri tozpembeye boyamayı bıraktım, günüme baktım. Bir şeyi değiştirmekse niyetim, günümde değiştirdim.
Yarına inanmıyorum.
Geç geliyor bazen.
Bugünüm var benim.
Canım günüm.
Bana bahşedilmiş tertemiz sayfam. Şükürle başlayıp, şükürle bitirdiğim.
Ona ekliyorum, eksiklerimi. Ona söylüyorum diyeceklerimi.
Onda bırakıyorum artık yanımda götürmeyeceklerimi.
Değişeceksek, o gün bugündür diyorum.
Şunu unutmayalım.
Elimizde sadece kendimiz varız. Baktığımız yere kafamızı biz koyuyoruz.
Baktığın yeri beğenmiyorsan, kaldır kafanı başka yere koy. Başka şey görürsün o zaman.
Düşüncenden ibaret değilsin.
Yeri geldiğinde düşüncenin de efendisisin.
Evet, bazen zor oluyor gülümsemek.
Ama gülümseyebilirsen, bütün hücrelerin gülümsüyor işte tuhaf. Sonra sen güldün diye, elalem de gülüyor.
Onlar güldü diye, öbürleri de merak ediyor neye güldünüz. Yayılıyorsun böyle küçük küçük. Yolculuk bu küçük ayarlarla geçiyor.
Bunlar büyük virajlar dönüyor sonra.
Yolculuğu sev. O senin her şeyin. Daha güzel yarını bekleme. Bugüne neresinden sarılacağına bak.
İnsanın kendine yapacağı en büyük iyilik, günün sonunda, kendi sırtına “Ne iyi ettin de şunu yaptın bugün” diye iki kere şefkatle vurarak uyuyabilmektir.
Yolculuğu es geçmeyelim. O bizim konakladığımız yer.